Sometimes I wake up in the morning to red, blue and yellow skies.

Chciałam się wypowiedzieć na temat mojego pożal się Boże studenckiego życia, ale nawet tego nie umiem ubrać w słowa. 

Siedzę do nocy, do rana. Nic nie kumam, nie ogarniam. Albo jestem przerażona, albo mam wyjebane. Uczę się totalnych bzdur nie związanych niczym z tym, co studiuję, siedzę do nocy na wykładach i ćwiczeniach. Nie mam czasu tego przetworzyć, nie mam czasu na spacer, na wyjście gdziekolwiek. Nie mam czasu się nawet posmucić, nie mogę. Muszę być swoim stabilnym, dość pozytywnym cieniem. 

Myślę o świętach, o wakacjach, o moim życiu na 3 lata, kiedy będzie już po wszystkim. Tak bardzo tego chcę. 

W wolnych chwilach hoduję salmonellę w zamrażarce, która miała być lodówką oraz sprawdzam teorię procesów gnilnych na podstawie pływającego w wodzie masła.

Teraz, to na tyle. Dobra(zła)noc.

Bo najlepszy przyjaciel to gniew. Gniew, bo zawsze będzie z Tobą razem.

Za tydzień o tej porze będę gdzie indziej. Z jednej strony czuję ekscytację i mam myśli, że "może być fajnie, może nie być tak źle", a z drugiej strony czuje strach i chce mi się płakać. Nic poza tym.
Od trzech dni próbuję się ogarnąć.
W końcu posprzątałam pokój, po miesiącu. Nie mogłam się do tego zabrać, lub po prostu było mi to obojętne. Nawet dwie zerwane żabki przy zasłonie przez dwa tygodnie zostały nie doczepione spowrotem. Zawsze się przed snem tylko na nie gapiłam, nie mogąc podejść tam i je poprawić. Nieciekawie.
Najważniejsze, że przystopowałam z alkoholem i nie ciągnie mnie do niego tak jak kiedyś. Nie piję codziennie, ani co dwa dni. Czasem tylko wypiję piwo, ale to nie powoduje tego, że i muszę napić się następnego dnia, a potem jeszcze następnego itd.
A moja miłość... Mojej miłości nikt nigdy nie zrozumie. Zawsze będą widzieć ją przez pryzmat obserwacji, złych wspomnień i tego, co mówię, gdy jest mi źle. Zawsze będą mówić mi, bym zostawiła to wszystko. A ja zawsze powiem, że go kocham i wybaczam mu złość i to, co w niej mówi, i powiem, że mogę być nieszczęśliwa przez długi czas, tylko by dotrwać do tego dnia, gdy zapomnę o wszystkim i przy nim będę mogła się śmiać i być radosna tak jakby nic złego się nigdy nie stało.

Pierwszy kamień ciągnie za sobą lawinę.

Jakieś mądrości na dziś po wczorajszym smęceniu? Tak myślę, że trzeba sobie wybaczać. Tak samo jak wybaczamy innym pewne przykre rzeczy, tak samo powinniśmy sobie samym wybaczać błędy, tym bardziej jeśli jesteśmy świadomi, że sami prowadzimy się w złą stronę.
Cóż jeszcze? Przed snem warto przypominać sobie momenty w życiu, w których było nam najlepiej, momenty wygranych, tych małych i większych, warto odtworzyć w pamięci światło dni, które miały miejsce przed dzisiejszym mrokiem.
A co rano? Co jeśli budzimy się z wrażeniem jakby nasza dusza była wielką sączącą się raną? Może da się zwalczyć to rozsądkiem, uświadomić sobie choć jeden mały powód do radości i otulić nim naszą cierpiącą duszę.
Może to wszystko to jeden wielki strach, jedna wielka czarna iluzja? Może to, co czuję w ogóle nie istnieje, może to tylko moja przedziwnie funkcjonująca wyobraźnia, która kocha pesymistyczne nurty?

Dear darling, please excuse my writing.

Jak zawsze chcę tu przyjść z jakąś dobrą radą dla samej siebie,z jakimś super podsumowaniem czegoś, co spędza mi sen z powiek. A tak serio to na codzień i tak jestem głupim debilem, który nie umie żyć normalnie. Ciągle nawiedza mnie płacz nad samą sobą, nad tym, że nie ma już we mnie dobra, że nie ma we mnie czegoś, co można byłoby kochać. Jak myślę o pragnieniu tego, by ktoś był ze mnie dumny, by mnie podziwiał, to porównać to można z opadnięciem z hukiem na podłogę i oczywiście masą łez. To takie nieosiągalne. Chcę zatrzymać czas. Chcę dostać ten czas poza czasem, tylko dla mnie, by móc odnaleźć jakiś ślad siebie z czasów, gdy byłam jeszcze jakkolwiek stabilna. Mam dosyć tego codziennego pierdolenia o szopenie i pytania siebie samej co się ze mną stało, czy to wszystko moja wina. Nie mam pojęcia. Wiem tylko, że nie mam siły i pewności siebie. Za oczami wciąż czai się ciepłe morze łez, które jest w stanie płynąć z błahych powodów, z przyczyny impulsu, który spowoduje lawinę myśli lub co gorsza zastuka do mej podświadomości. Musżę się w końcu ogarnąć. Mam czas do października. Srał by to pies, upadam na dno własnego życia w momencie gdy powinnam być najbardziej dumna i gotowa do działania. Może ja nie umiem żyć. Ani nie umiem żyć, ani nie chcę umierać. I już nie wiem co jest sztuką, życie czy śmierć.

Dobranoc. 

Dobrze, że jesteś, bo wczoraj znowu bolało mnie serce, a ciągle nie mam pomysłu na życie.

Trzeba być konsekwentnym. Jak zero to zero, nie można trochę. Nie można ufać sobie jeśli ma się w głowie podszepty, jeśli zna się swoją słabość. Trzeba wyeliminować wszystko, co wznieca słabość i pozwala jej się ukazać.
Człowiek powinien starać się podążać szlakiem dumy i siły.
Jeśli milion innych osób potrafiło, dlaczego ja mam nie potrafić, nie jestem w niczym od nich gorsza, nie jestem zupełnie nieporadnym człowiekiem, a także i oni nie są ludźmi bez uczuć, którzy potrafili na pstryknięcie palca przejść przez wszystko bez szwanku.
Oni dali radę, by kolejni po nich wiedzieli, że to da się zrobić.

Teoria światów równoległych.

"Rozumiem ludzi, co nienawidzą trzeźwości. (...)

Szukam wszędzie ratunku jednocześnie raniąc wszystkich
Dalekich i bliskich, po prostu zajebisty, co? (...)

Jestem ciągle pijany, upojony porażką
Miałem tak ogromne plany, ale moje słońce zgasło
I straszy martwą twarzą co wyraża mnie samego
Chciałbym być daleko, a nie ucieknę od tego

To tak banalne przegrać swoje życie
Może widzisz jak tworzę, może widzisz jak krzyczę (...)

Witaj w moim piekle, tu nie dzieje się nic raczej
Poza tym, że wiesz czym szczęście, ale możesz tylko patrzeć (...)

Naprawdę się nie zbliżaj, bo utopie nas w iluzji
Której razem pragniemy (...)

I nie widzę oazy, w której mógłbym się zatrzymać
W głowie tysiące wspomnień, a w sercu pustynia
I tak bardzo chce się pić, spragniony słowa (...)

To chyba nie ma sensu, teraz widzę to wyraźnie
Że czego nie zrobię, to na pewno się zbłaźnię (...)

Wbili mnie w tą lepką ziemię, więc nigdzie stąd nie pójdę
Traktuj jak bujdę, szkoda twojego wzroku
Będziesz mieć spokój jak zniknę ci z widoku (...)

Próbuje myśleć dla kogo tutaj jestem
Skoro tylko uciekam, naprawdę nie chcę
Się męczyć, a sumienie ciągle nie pozwala
Przekroczyć tej bariery (...)

Ale proszę pamiętaj, jeśli kiedyś usłyszysz
Że z własnej woli z nikogo stałem się niczym
Nie szukaj w sobie winy (...)

To opatrzność tak wybrała?
Nie, to była konsekwencja moich idiotycznych starań
Wskrzeszenia satysfakcji i zapachu szczęścia
Pokutą jest świadomość, że ktoś może się zadręczać
I nawet gdybym chciał być wyrachowany
To i tak będę żebrał o uczucia przed wami (...)

I nie proszę o litość, mówię nie o to chodzi
Zabij, a nie pokazuj co mogłem w życiu zrobić (...)

Może kiedyś dorosnę i w końcu zmądrzeję
I wcale mnie nie zdziwi, jeśli teraz się śmiejesz
To nie brak konsekwencji, ale brak chęci do życia (...)

Nie zaczęło się od dzisiaj
Wiem, że wszelkie tłumaczenia zawsze pachną banałem
Ale proszę cię zrozum, człowieku, przegrałem
Samego siebie.."

Want to move away from the noise of this place.

Jeśli to, że do tego, by inni pokochali nas potrzeba, byśmy pierw to my pokochali siebie, to jestem niemal pewna, że z każdym dniem kieruję w siebie ostrze nienawiści całego wszechświata.

I stopped when I reached the edge and I yelled it over again "Don't go, don't go"...

Moje serce, czy czujesz swą porażkę? Czy wiesz, że cię nienawidzę, że wcale nie jestem z ciebie dumna? Czy wiesz, że czeka cię tylko ból? Sądzisz, że spłynie na ciebie fala ciepła, że ktoś cię doceni, że pokocha na nowo, poskleja? 

Co wówczas, gdy przeprosiny i obietnice straciły wartość? Co jeśli już nie wierzę w żadne zapewnienie, co gdy już nie ufam? Co, gdy tylko boję się bólu? Jesteś w stanie przywrócić mi bezpieczeństwo swojej miłości, kiedy każdego dnia boję się, że mnie znowu zranisz? Płaczę na myśl o tym, o czym marzę, to boli.

Czy lepsze jest życie w samotności w bólu bez Ciebie, czy lepsze życie z bólem przy Tobie?

Kochaj mnie... Mam ochotę krzyczeć to cały czas jak głupia, tak by dotarło do Ciebie, tak byś dał mi całą swą miłość, byś mi pokazał, ze szczęśliwa miłość istnieje nie tylko w filmach, w książkach i w moich snach... Pokaż mi, daj mi zapomnieć o tym wszystkim co złe, uratuj cały mój świat...

I can lie to everyone but not to myself.

Ostatnio doznaję fajnego uczucia. Zdarzy się, że dotrze do moich nozdrzy zapach, który spowoduje nagromadzenie w moich myślach przyjemnych emocji. Nie mam na myśli tego, że po prostu coś ładnie mi zapachnie, ale to, że było to z czymś związane z przeszłości, a co kojarzy mi się dobrze. Najciekawsze jest jednak to,że gdy odczuję tę woń, która sprawia, że robi mi się w środku ciepło, w mojej głowie nie widnieją żadne obrazy, nie mam najmniejszego pojęcia co napływa wówczas do mojej nieświadomości, choć wiem,że z pewnością ma to związek z jakimiś wspomnieniami. Może to, co mówię nie brzmi niezwykle fascynująco, ale naprawdę to zjawisko jest dla mnie czymś niesamowitym i ma wielką siłę. W sumie cieszę się, że nie dzieje się to z przywoływaniem obrazów, gdyż odbywa się to bez konsekwencji. Mam na myśli to, że unikam pewnego poczucia winy, że coś mogłoby nadal wywoływać we mnie miłe wspomnienie. Tak tak, wiem, że nie możemy odrzucać i wstydzić się tego, co przynosiło nam szczęśćie, ale ale...
Tak więc to zjawisko zapachowe, jak to nazwę ma wiele większą moc niż jakieś piosenki, które mogłyby się z kimś/czymś kojarzyć. Jedynie słowa, które od pierwszego zrozumienia poruszały mnie do łez mogą się z nim równać.
Cóż jeszcze chciałabym napisać?
Pisałam już kiedyś, że marzy mi się sen bez konsekwencji na jawie, że chciałabym budzić się z całkowitą świadomością, że sen to zupełna odrębność, ale chcąc nie chcąc wiem, że sen wychodzi ze mnie, z mojej podświadomości. Tak więc może powinnam czuć się czasem zawstydzona, winna? A z drugiej strony dlaczego... Skoro rzeczywistość mi czegoś zabrania, coś mi ogranicza, a sama mogę sobie to wyprodukować w fabryce snów, dlaczego więc mam się czuć z tego powodu źle, że skorzysrałam z opcji?
Durnoty zajmują moją głowę, wiem.

Więcej światła!

Fajnie byłoby gdyby sny stanowiły całkowitą odrębność, odrębność, w którą się wkracza, w której się żyję część nocy i w której sie odczuwa. Przy czym jednak emocje doznane we śnie nie byłyby obiektem tęsknoty w ciągu dnia.
A co wyszło z mojego wczorajszego "oglądaj filmy, czytaj książki, nie pij piwa"?
Filmów nie oglądałam, jednej z książek przeczytałam 20 stron, piwa nie piłam.

A to kiedyś się odmieni:

"Mnie każdy ranek nowy postrach niesie
Gotów bym łzami rzewnymi oblewać
Ten dzień wstający, w którego okresie
Żadnej się ulgi nie mogę spodziewać"
~J.W Goethe

My heart is a ghost town.<- Smutny jamnik z przetrąconym mózgiem

Wyeliminuj to, co czyni cię nieszczęśliwym, co zakłóca twoje myśli i nie pozwala ci czuć się dobrze ze sobą. Wyeliminuj piwo, wyeliminuj zbędne kilogramy, a znajdź sobie coś do roboty, coś co pozwoli oderwać ci myśli od tych nieprzyjemnych, od tych czarnych chmur pojawiających się znikąd zupełnie niepotrzebnie, obejrzyj w końcu filmy czekające w kolejce, przeczytaj pozostawiony stos książek. Zerwij z tym, co robisz na codzień, daj szansę akurat temu jutru by stało się tym lepszym. Akurat te, właśnie te, żadne z kolejnych.
Człowiek jest zanadto cudowną istotą, może budzić się nieszczęśliwy przez ciąg poranków, lub też płakać w poduszkę przez kolejny ciąg nocy, a i tak nie kiwnie palcem nad tym co się dzieje, zagłębi się w to swoje gówienko i będzie w nim siedział do upadłego.
A to życie jest siłą tkwiącą w człowieku, dopóki żyjesz do wtedy masz w sobie siłę, tę siłę witalną, dzięki której serce bije, krew płynie a nerwy przewodzą impulsy. Nie mów więc, że nie masz siły, bo jest to kompletną bzdurą.
Żyjesz, by wygrywać, życie daje ci szansę wygrywać, porażka jest twoim wysoce nagannym wyborem, wyborem niedopuszczalnym.

(żeby nie było, nie jestem hipokrytką, napisałam to w formie perswazyjnej, aby móc kierować to do samej siebie i wbić sobie do głowy)

Let the ocean take me.

Jak mnie to maksymalnie wkurwia. Ten odwieczny dramat, ta nieporadność. Jest 5 tysięcy wyjść, ugodowych wyjść, ale wybierane jest zawsze to, gdzie trzeba coś znosić/przyzwyczaić się do czegoś nam nie pasującego. Kurwa czemu? Bo nie można chwili posiedzieć, pomyśleć, ruszyć głową, uwzględnić więcej osób niż siebie?
I wkurwia mnie to, że ja ratuję poddających się, strzegę ich przed upadkiem. Roztrzaskuje mnie w środku to, ze nie mogę być słaba, choć tak naprawdę jestem. Nie mogę się położyć, bo muszę stać, muszę być na straży. Nie mogę liczyć na to, że to mnie ktoś uratuje, nie mogę być słaba, bo mnie opuszczą, nie będą o mnie walczyć, nie bedą mnie ratować... A ja o nich będę walczyć zawsze, bo ich potrzebuję.
Tak mi ciężko. Nie umiem ogarnąć.
Nie chcę się tak czuć. Nie ma skąd mi być lżej, bo nikt nie stara się o otuchę dla mnie, o to ciepło i zainteresowanie. Żeby raz ktoś dał mi coś, o co nie prosiłam,a  czego pragnęłam. Nie chcę wciąż prosić o ludzki gest, i jeszcze nie otrzymać go. Poniżyć się, by go dostać i nie zobaczyć nawet jego śladu. Wciąż tylko: poczekaj, bądź cierpliwa, bądź wyrozumiała, zrozum... ale ja cierpię kurwa, ja potrzebuję teraz, by doczekać do czegokolwiek później...

The higher I get, the lower I'll sink. I can't drown my demons, they know how to swim.

Boże, jaka ja jestem dziwna(?). Siedzę i czuję się przybita i smutna, mam ochotę płakać, a pocieszam się tym, że sama jestem sobie winna. Ten stan przekształcam w karę, zasłużoną. W sumie wychodzę na tym pokutowaniu lepiej niż jakbym miała pogrążyć się i płakać nad tym, gdzie jestem.
Szczerze, to nie lubię tych swoich przebłysków siły, tego chwilowego samozaparcia, bo najprawdopodobniej niedługo po tym nadejdzie czas, gdzie trzasnę o ziemię jeszcze mocniej i wszystko wróci do złej normy. Tyle razy powtarzałam, powiem i teraz, chciałabym być normalna, chciałabym być w sam raz, taka wyśrodkowaną, nie skrajną wersja mnie. Coś tam pewnie da się zrobić, ale jak o tym myślę, to tak jakbym miała własną siłą zbudować wszystkie piramidy, lub poprzenosić posągi na wyspie Rapa Nui, w jej różne krańce.
+100 do hiperbolizacji...
Trzymam się.

I am not your Jesus, I can't save you from yourself.

Czasem tak bardzo nie chcę mi się nigdzie iść. Szczególnie nie chcę iść do przodu, tam gdzie idę. Najchętniej szła bym do tyłu, cofała się do tego, co znam, i tak cofnęłabym się aż do momentu, gdy mnie nie było. Wszystko rozpłynęłoby się zupełnie bezboleśnie.
Ale przed tym całym rozpłynięciem, które kiedyś nastąpi, chciałabym tylko choć raz utonąć całkowicie w miłości drugiej osoby, przeżyć szczęśliwy dzień, choć na ten dzień być wolna od trucizny, którą w sobie syntezuję każdego dnia, chciałabym coś wygrać, chciałabym kogoś uratować...
Tak bardzo się boję tego, co nadchodzi. Chcę tego uniknąć. Nie nadaję się do stawiania kroków na przód. Ja umiem tylko dreptać w miejscu, to mi wychodzi najlepiej i nie mam nic przeciwko temu. Czuję ucisk w gardle, strach i łzy.
Nie mam na czym się oprzeć, nie mam na kim się oprzeć. A tam gdzie szukam oparcia, spotyka mnie chwiejność, która sprawia, że wszystko wewnątrz mnie jest roztrzęsione. Cały czas pragnę czegoś, co będzie na pewno, ale chyba to "na pewno" nie pragnie mnie.
Ech i dziś kolejny z tych dni, kiedy przewracam piasek z dna, na którym się znajduję i uświadamiam sobie, że wszystko, co pozytywne i co mogłoby być światłem znajduje się w zupełnie odległych galaktykach, i nie ma tego w zasięgu mojego umysłu.
Boli mnie moje 21 gramów. Nie chcę...

Only love can hurt like this.

Płakać mi się chce. Nie lubię filmów, książek z tematyką miłosną, nie lubię patrzeć na publikowane przez innych zdjęcia, na których są oni zakochani. Bardzo tęsknie za miłością, chociaż przecież mam ją, mam jego.
Bardzo mi smutno, brakuje mi ciepła, miłych słów, poświęcenia mi czasu, uwagi, żebym nie musiała czuć się zapomniana, niedoceniona. Boję się o to prosić, boli mnie, że tego nie mam. Chciałabym być bezpieczna, nie musieć już nigdy bronić się przed odejściem, nie musieć się martwić, że jako argument zostanie użyte to, z czym się zmagam. Słabość nie powinna być argumentem, ale elementem, nad którym się pracuje.
Kochaj mnie, tak jak kiedyś. Kochaj mnie...

Poezjo, mów za mnie, gdy nocą w oparach łez i kawy tonę.

"Nie zrozumiem nigdy, nie nazwę

żadnej rzeczy z daleka ni z bliska

Rozdeptałem słowa na miazgę,

okrwawiłem słowa i ciskam. (...)

Wiem, że nigdy poznać nie zdołam,

jak moc mnie usidla i dręczy (...)

Trzeba wyrwać się, trzeba odejść

trzeba biec, uchodzić przed klęską!

Jak odnaleźć radość i młodość,

gdzież jest miłość, miłość zwycięska?"

~W. Broniewski.